Laten we eens met een ander oog naar een embryo gaan Ik zei u al dat een embryo beweegt, dat kan je zien. Jaap laat een aantal plaatjes, van verschillende stadia van het embryo, snel achter elkaar zien. U kunt zien dat dat embryo in zijn gestalte verandert, in die zin beweegt het embryo het groeit, het voert een beweging uit. Als ik bewegingen heb, zeker als vormen in beweging zijn, dan heb ik een mogelijkheid, en dat is; ik kan proberen zo’n beweging te verstaan. Níet om het te verklaren. Verklaringen zat, die heb ik ook wel, ik weet wel hoe deze groeibewegingen hier veroor-zaakt worden - maar wat voor bewegingen maakt dit embryo, dit wezen, en waarom maakt een aapembryo een andere beweging, en een leeuwen-embryo ook weer een andere beweging? Omdat ze anders ‘gestalten’ om maar een germanisme te gebruiken. Ze brengen een andere gestalte tot stand. Misschien is uw lichaam wel de eerste uitdrukking van uw ziel. Probeer dat eens een keer te denken. Dat uw ziel niet uit een brein komt of dat je eerst een jaar of wat moet wachten voordat zo’n brein klaar is en dan begint een ziel te ‘produceren’. Maar als u nou misschien toch een wezen bent van geest en lichaam dan is dit misschien wel het eerste wat u doet, en dat is uw gestalte geven in dat lichaam. Ik ben geïnspireerd door een groot embryoloog, Erich Blechschmidt, en die zegt: “In dat zich bewegende embryo, dat embryo dat aldoor van gestalte verandert, übt sich das Seelische voraus”. De ziel oefent zich vooruit. Hij zegt: Ziel is niet iets wat er later bijkomt maar ziel is iets dat zich eerst in vormen, in lichaam, moet uitdrukken en dan later misschien komen diezelfde bewegingen en gebaren terug op een ander niveau.

U kunt bijvoorbeeld zien dat een menselijk embryo op een gegeven moment zijn hoofd optilt, dat doen menselijke embryonen ook daadwerkelijk. Ze zijn op een gegeven moment helemaal naar binnen gekeerd (gekromd) en dan langzamerhand groeit het hoofd dus omhoog, u tilt uw hoofd op als het ware. En als u even wacht, ziet u na een tijdje ook het bekken naar buiten draaien en wat gebeurt er dan, dan komt het embryo rechtop. Dat doet u niet met spieren en gewrichten, dat is een groeibeweging. Embryo’s richten zich op. Embryo’s tillen hun hoofd op, embryo’s draaien hun bekkens naar onderen. Heeft u dat wel eens eerder gezien? Ja….dat heeft u wel eens gezien, want kleine kinderen doen het precies zo en ook nog eens een keer in exact dezelfde volgorde. Eerst dat hoofd optillen, om zich heen kijken, dan het bekken onder de romp rollen en dan gaan ze zitten, nog weer verder om zich heen kijken en dan die benen naar beneden slaan en dan staan ze opeens overeind, met grote vreugde. En kunnen ze rechtop gaan. Embryonen hebben dat bij wijze van spreken al een keer gedaan! U heeft ook een lichaam perfect geschikt om rechtop te lopen, er is geen dier dat het kan. Geen dier kan rechtop gaan. Ja, op twee voeten lopen, dat is wel vaker vertoond, dat kon je ook in Jurassic Park al zien, maar rechtop gaan is uniek voor de mens. Dus het zegt nogal wat, dat het menselijk embryo, dat kennelijk ook groeiend een keer gedaan moet hebben om later dat mogelijk te maken. Zo’n rechtop gaand lichaam is dus misschien wel een vorm van menselijk gedrag.

(Jaap richt zich tot een mevrouw in het publiek die in een rolstoel zit). Ben je, als je gehinderd bent in rechtop te staan, niet meer in staat rechtop te gaan? Als ik de vierdaagse van Nijmegen loop, lopen er altijd zo’n 1000 zogenaamde gehandicapten mee, bijvoorbeeld spastische mensen, mensen na een hersenbloeding, enzovoort. Ik herken ze altijd en ik ga er altijd stiekem naast lopen om een gesprekje te krijgen. En ik ken het verhaal. “Ja dokter inderdaad, ik had een hersenbloeding zes jaar geleden, het was rampzalig, ik kon niet meer praten, ik kon niet meer schrijven, ik kon niks meer en mijn persoonlijkheid was ook nog eens veranderd. Toen ben ik gaan revalideren en toen kwam ik bij de fysiotherapeut en die heeft me onder de arm genomen en na een jaar of drie kon ik weer lopen en toen kwam er een moment dat ik tegen mezelf zei: ”Als ik een keertje beter word, dan wil ik de Vierdaagse van Nijmegen lopen. En nú ben ik hier, dokter”. Dat is in het kort het verhaal van zo iemand. Als u niet ziet hoe zo iemand uit zijn of haar ogen kijkt, dan weet u niet wat rechtop gaan is. Rechtop gaan is een gebaar van de ziel, van de geest. Grijpen is een gebaar van de ziel en de geest. Ademen, pakken en loslaten is een gebaar van de ziel en de geest. Maar eerst doe je die dingen, die gebaren, misschien ook fysiologisch èn in vormen. Denk niet dat u voor de eerste keer adem-haalt als u geboren wordt, dat is de tweede keer. Denk überhaupt niet eens dat u voor de eerste keer geboren wordt als u geboren wordt, u heeft al een keer in de vierde week van uw bestaan een geboorte van het lichaam doorgemaakt en u bent er bijna aan ten onder gegaan. Als we in de vierde week een lichaam vormen dat inderdaad zelfstandig kan zijn….. precies hetzelfde herhaalt zich bij de geboorte.

Wat doe ik nu…ik ben al lang niet meer bezig met bewegingen, ik ben bezig met gebaren. Voor mij zijn bewegingen ook uitdrukking van een handeling. Hoeveel vuisten kan een mens maken? Wat is een vuist? Wilt u een verklaring, dan komt u maar naar Maastricht dan ga ik een college geven over de vuist. Dat kan ik ook, ik ben anatoom, ik weet echt wel wat er in een menselijke vuist gebeurt. Ik weet welke zenuwen, spieren, gewrichten en welke hersengedeeltes en wat voor andere dingen daar al dan niet aan te pas komen. Maar dat bedoel ik niet, dat is een verklaring geven van de vuist. Dat is een verklaring geven van de bijna-dood-ervaring, dat is een verklaring geven van wat er gebeurt in een menselijk lichaam. Ver-klaringen zijn mij niet genoeg. Ik wil verstaan en dat is iets anders. Hoeveel vuisten kan een mens dan maken? Wat kan er in een vuist worden uitgedrukt? Als je het zo vraagt, dan heeft een mens opeens een heleboel vuisten. Kent u Mandela nog, de vuist van Mandela, dat was een vuist van triomf. En zijn collega Mugabe maakt ook vuisten maar dat zijn heel andere vuisten. Daar moet u veel banger voor zijn, voor zo’n dictatorvuist. En kent u nog Mohammed Ali, nou voor die vuist zou ik maar helemaal uitkijken, daar zit agressie achter. Kent u het nog van vroeger, dat u zich schaamde of bang was, dan had u ook een vuist, meestal verstopt in uw zak. Wat is dat nu voor een vuist, dat is niet een anatomisch ding, een vuist is niet alleen maar een beweging van botten en gewrichten, een vuist is een gebaar, het drukt iets uit. Maar ja, u moet dan wel de context weten, anders verstaat u hem verkeerd. Dus de hele anatomie van de vuist zegt u nog niks over wat een vuist betekent. De hele anatomie van deze vormen, deze lichaamsvormen zegt mij nog niks over wat het betekent. Wat doet een mens, een menselijke ziel of geest hier in en met dat lichaam? Dan zit ik midden in mijn fenomenologie. Fenomenologen die zijn er niet op uit om vormen, bewegingen, orgaanprocessen te verklaren maar om ze te verstaan, te begrijpen. En dan wordt opeens een lichaam en zeker een embryo ontzettend interessant want een embryo is voortdurend bezig zijn lichaam tot stand te brengen. Hoort u wat een mooi woord, tot stand brengen. U beweegt helemaal niet, u brengt tot stand. Eigenlijk is elk bewegen van ons, elke beweging die we maken, is een tot stand brengen maar zo razendsnel dat u beleeft……(Illusie? Volgens mij is dát nu een illusie!), dat u beweegt. Dit was een grapje maar ik bedoel, van bewegen en tot stand brengen uitgaand kom ik op een soort mogelijkheid. Stel nou eens dat wij een twee-eenheid zijn, dat elk levend wezen op aarde een twee-eenheid is. Dat daar geest is, project is, zin, bedoeling, impuls, schepping, aan het werk is, zich manifesteert, probeert te realiseren en dat hetgeen gemaakt wordt het ex-acte is, dat wat we kunnen meten en wegen en in de anatomie beschrijven en in de wetenschap analyseren. Maar dat er ook een en-acte dimensie is, de daad, daar wordt iets gedaan. Wat doe ik dan als morfoloog, dan denk ik, vormen komen altijd uit beweging. Ik heb het niet anders geleerd van het embryo dan dat mijn primaire activiteit, primaire lichaamsactiviteit een bewegen is, een groeien is. Al die bewegingen waar ik u net van vertelde, ademen, grijpen of wat dan ook, je hebt het eerst allemaal groeiend bewegend gedaan en dan komen armen, benen en organen tot rust. Maar achter de (lichaams)beweging kan een gebaar zitten want je hoofd optillen of een lichaam rechtop zetten - er is geen dier dat het doet - zal dus wel iets zeggen over mens zijn. Neem het gewoon eens serieus en doezel niet eens alles weg onder de overeenkomsten tussen ons en het dier maar kijk ook eens een keer goed naar de verschillen. Ik ben op zoek naar Wat betekent die menselijke gestalte en dan zie ik als groot belangrijk verschil dat wij de enige gestalte zijn die het zwaartepunt van zijn lichaam in zich heeft. Nou, dat is nogal wat, er is dus geen dier op Gods aardbodem dat tot zichzelf kan komen, tenminste wat zijn zwaartekracht betreft. Altijd trekt de zwaartekracht het lichaam naar buiten… naar ‘daar’. De mens is zo vorm gegeven - en daar heeft ie ook embryonaal voor bewogen om dat lichaam als het ware tot stand te brengen -, wij hebben het zwaartepunt van ons lichaam in ons zelf. Zwaartekracht brengt ons tot ons zelf. Dat zijn niet zomaar loze dingen, ik vind ze als betekenis heel zinvol, dus ik ben op zoek, misschien zit daarachter….een handelend wezen. Nou wordt het heel eng en zeker in het jaar van Darwin. Het jubeljaar van “Er is geen doel, er is geen zin en betekenis”. Tenminste, dat wordt Darwin toegedicht, want dat laatste heeft hij dus absoluut niet gezegd. Darwin heeft ons een mechanisme gegeven, uitleg, een verklaring en ik kan u, volkomen in harmonie met Darwins theorie een uitleg geven aan de hand van het embryo, dat de hele menselijke ontwikkeling, dat de hele evolutie een dáád is. Dat iets acterends, iets handelends, zich realiseert via een proces van bewegen, trial and error, en dat dat uiteindelijk, laten we zeggen, deze zichtbare wereld tot stand brengt. Waarom niet? Evolutie als schepping, dat bijt elkaar helemaal niet als u maar een ander standpunt in wilt nemen en achter elke beweging eventueel een handeling wil zien. Zo kan ik zelfs het Darwinisme in harmonie brengen met een morfologie, met een wetenschappelijkheid die in de dingen ook zin, betekenis en doel ziet. Dat is helemaal niet strijdig met elkaar in tegenstelling wat er zo vaak beweerd wordt. U moet gewoon voorzichtig zijn, u moet in ieder geval serieus nemen wat u ziet en wat zie ik dan?, Voor mij is een menselijk embryo, is het menselijk wezen, sterker nog, is elk levend wezen een verschijning in de tijd. Uw lichaam is geen ding, uw lichaam is geen machine, uw lichaam is een proces. Het is een groeiend, bloeiend, handelend, gebarend, functionerend, doend proces in de tijd. U heeft sowieso een tijdslichaam en er is geen anatoom die dat in kaart kan brengen. Bij embryonen zie je dat heel duidelijk, het lichaam is voortdurend in de tijd metamorfoserend, u komt uit de tijd.

Levende organismen leven in de tijd, organismen hebben ook een tijdslijf of een tijdsruimte en zo kijk ik dus ook naar deze vroege embryonen (Jaap toont een afbeelding van de stadia van het menselijk embryo in de eerste week).

Dit hier (de meest links afgebeelde vorm) is niet een cel, dat is een gigantische vergissing want het ziet er uit als een cel. Deze eerste fase van een mens heet een zygote en bijna iedereen noemt dat een bevruchte eicel. Maar in mijn embryologie bestaan helemaal geen bevruchte eicellen. Zodra de eicel wordt bevrucht, verandert ze in iets totaal anders en dat is een zygote, dat kan een mens worden, het kan delen het kan groeien, bloeien, het kan ontwikkelen maar het is bepaald geen cel meer. Dat is een (ééncellig) organisme. Dit is een menselijk lichaam, zo zag u er uit toen u één dag oud was. Waarmee ik niet wil zeggen, dat u er niks mee mag doen maar alleen maar even bewust zijn dat het niet zomaar een celletje is. Het is een levend wezen van één dag oud en zo zag u er uit toen u één dag oud was.
En zo zag u er uit toen u drie dagen oud was (vierde plaatje van links). Het kon niet anders want u moest eerst eens een beetje orde scheppen in die chaos. Celdeling heeft niet primair of alleen maar met groei te maken, celdelen is organiseren, or-ga-nisme. Dan ziet u, een organisme organiseert zich eerst in cellen. En dan organiseert het organisme zich in verschillende cellen dan krijg je organen maar elke keer zie je dat dit het primaire is. Primair is het ‘geheel’. En dan organiseert u een lichaam, elk levend wezen doet dat, in onderdelen, in organen. Hoort u wat ik zeg….? Hier staat een anatoom voor u die al, ik weet niet hoeveel lichamen uit elkaar gehaald heeft, die al, ik weet niet hoeveel colleges gegeven heeft, boeken gelezen heeft over de anatomie en die beweert dat u niet uit uw organen bent opgebouwd. Dat is ook niet zo. U bent niet uit uw cellen, uw organen of uw genen opgebouwd. Het embryo laat toch zien dat het andersom gaat. Het embryo laat zien dat u een gestalte bent in de tijd en dat u in de tijd voortdurend verandert, en dat in dat lichaam, daar vindt organisatie plaats. Daar maakt u, daar brengt u cellen, typen, soorten cellen, organen tot stand. Zo zie ik de menselijke ontwikkeling. Zo zie ik het menselijk lichaam als proces. Dus dit is bepaald geen klompje cellen. Kijkt u ontzettend uit met het fenomeen ‘vormovereenkomst’ Want het lijkt misschien wel op een klompje cellen. Als het daarop lijkt dan is de volgende stap… het ís (niets anders dan) een klompje cellen en de derde stap is dan: …het is geen mens of het is nog geen mens. Dat komt in mijn woordenboek niet voor.

Er bestaat geen fase in het embryo waarin u nog geen mens bent. Heeft u ooit een foto van zichzelf, aan iemand laten zien, van toen u drie jaar oud was en nog in de zandbak speelde en zei u toen van; “Kijk; dit was ik nog niet”. Doet u dat? Nee, dan zegt u: ”Kijk, dat ben ik” Of: “Zo was ik toen ik drie jaar oud was”. Nou, zo zag u er uit toen u één dag oud was, en zo was u toen u drie dagen oud was. Al die beelden die u net gezien hebt, dat zijn allemaal gestaltes die u ook heeft doorgemaakt. U heeft al die bewegingen, al die processen, het strekken van uw armen, het grijpen van de beweging, het sluiten van uw ogen, het openen van uw ogen, u heeft het allemaal groeiend een keertje ‘voorgeoefend’. Das Seelische übt sich im voraus. De ziel, de geest is niet iets wat er later bijkomt maar de eerste daad van de geest, de eerste acte. De eerste ‘en-act’ van het geestelijke principe achter elk lichaam is het scheppen van dat lichaam. Dan kom ik helemaal niet in de problemen met de anatomie of met de morfologie, ik kom alleen maar in de problemen met mijn ‘collega’s’ want die hebben een ander standpunt. Dat is ook weer niet zo erg, want dat is wetenschap, daar gaat wetenschap over, het duidelijk maken van je standpunt. Niet om de waarheid, dat is een tragisch misverstand. En tegenwoordig denken veel mensen dat de wetenschap de waarheid spreekt en de anderen per se niet.

Nog een keertje, een mens is een beweging, een proces in de tijd. U verschijnt in de tijd en u maakt daar gebaren, u handelt daar en het gaat er om: Kun je die bewegingen, die gebaren verstaan? Nog een heel belangrijk principe is het volgende. Ik zei u al, primair is het ‘geheel’ en secundair zijn uw lichaamsonderdelen, u bent geen Lego bouwpakket opgebouwd van lichaamsdelen of organen. Het is niet waar, ook al kan een lichaamsdeel vervangen worden door een machine of een prothese of wat dan ook, dat bewijst nog niet dat uw lichaam is opgebouwd uit onderdelen. Dat is een tragisch misverstand dat, net zo goed als met die bijna-dood-ervaring, als iemand in zijn hersenen is beschadigd en een andere persoonlijkheid krijgt, - wat mijn vrouw dus ook is overkomen want ze had een hersentumor -, dan bewijst dat nog niet dat haar brein haar persoonlijkheid produceert. Het bewijst misschien ook dat je brein een heel belangrijke voorwaarde is voor je ziel (geest) en je persoonlijkheid om te verschijnen. En als uw brein kapot is, komt u er anders uit te zien, dat klopt, maar denk er om: Het experiment bewijst nog niet dat u het begrepen heeft. Hetzelfde geldt hier, ik praat over organen. Hier ziet u een oog (Jaap wijst op een plaatje van een embryo). Het oog van een embryo is een heel wonderlijk oog. Het is een ontzettend grote zwarte vlek, bij u is die grote zwarte vlek gereduceerd tot een klein zwart, stukje, dat is uw pupil, er zit een gat als het ware aan de voorkant van het oog en wij kunnen door de pupil heen achter in het oog kijken. En het is zo zwart als wat, uw oog is van binnen hartstikke zwart, dat is de retina of het netvlies, het is het meest zwarte orgaan wat we hebben. Maar bij embryonen ziet u dat hele zwarte netvlies nog door de huid heen schemeren. En dan gaat het embryo, zo in de achtste week, twee dingen doen. Ten eerste gaat het de ogen sluiten en dat betekent dus, sluiten. Ik zei u al, een embryo doet alle dingen die we later fysiologisch en misschien ook psychologisch kunnen, zoals rechtop gaan, grijpen, nemen, een embryo doet dat allemaal eerst in vormen, morfologisch, als een vooroefening. En wat doet een embryo hier? Het eerste is, het gaat de ogen sluiten. Niet met spieren, die zitten er nog niet, het is geen knipoogje maken, nee, het is echt de ogen dichtdoen, dan groeien de oogleden aan elkaar en u kunt ongeveer vier maanden in die zin niet ‘kijken’. Na een maand of vier, vijf wordt die spleet opengemaakt, geopend, gegroeid, open gegroeid en dan ziet u de oogleden weer terugwijken en dan heeft u een oog wat open en dicht kan gaan. Dus een mooi voorbeeld weer van … ja, wat is ogen sluiten en ogen openen? Dat moet je eerst groeiend doen als embryo zodat het later fysiologisch en misschien zelfs wel psychologisch mogelijk is. Want misschien is je ogen openen en dichtdoen eerst wel een psychologisch gebaar of een zielengebaar. Hoeveel mensen lopen er in deze wereld niet rond met hun ogen dicht? Dus de stap van Blechschmidt is, om dat lichaam te verstaan op zielentaal en de mens van meet af aan en niet pas bij of na z’n volwassen leven te beschouwen als een manifestatie van ziel en lichaam, van geest en materie en van meet af aan. Alleen in de embryonale fase is de spraak van die ziel, de spraak van die geest, is dan nog het lichaam.

Maar in dit voorbeeld van het oog speelt nog iets. Kijkt u hier eens naar, dat is een ooglens in aanleg. Lenzen zijn in het begin alles behalve goed, want lenzen zijn in het begin natuurlijk verschrikkelijk troebel. Lenzen zijn net als alle organen van cellen opgebouwd en cellen zijn bepaald geen zakjes met water. Mocht u nog denken dat u voor 90% uit water bent opgebouwd, dan moet u dat heel gauw vergeten. Als ik in een lichaam snijd en ik heb wat in lichamen gesneden hoor) en er komt water uit, is het echt helemaal mis, want of pathologie bv. oedeem of het is dood, dan is het een lijk. Bij een gezond levend mens zit helemaal geen 90% water in het lichaam, u bent niet een zak water, uw water is georganiseerd. 90% van uw lichaamswater is georganiseerd in celwater, in matrixen, interstitiëel, ‘tussenwater’, allerlei vormen van water. Eigenlijk is water in het lichaam een uitzondering. Heel zelden zijn er plekjes in uw lichaam, daar gaat u inderdaad water maken. Het ziet er dan wel uit als water uit de kraan, helder en zo maar het is orgaanwater, dat door het organisme wordt gemaakt, geproduceerd, orgaanwater dus. Dat kost moeite, om water te maken in je lichaam. Het zit in de gewrichten, het zit in de vruchtzak. Elke vroedvrouw weet dat laatste: het water in een vruchtzak moet helder water zijn. Elke neuroloog weet het, het hersenvocht moet glashelder zijn. Dat is een prestatie, dat is een activiteit van het lichaam om daar helder water te maken. Wat gebeurt er als dat fout gaat, als er pathologie komt, dan krijg je troebeling. Terug naar de lens. Iets dergelijks geldt ook voor de ooglens. De lens is in eerste instantie een troebel orgaan. Maar dan gebeurt het, dan gaat een lens eiwitten maken, heel bijzondere eiwiten, kristallines, alfa, bèta en gamma kristallines en die gedragen zich als een kristal en wat gebeurt er dan? Dan krijgt u een van de meest doorzichtige organen die u kent. Een orgaan waar je door heen kan kijken. Dat is dus geen stuk glas hoor, dat is een orgaan waar u een leven lang voor moet zorgen dat het doorgankelijk, doorzichtig blijft. Zo niet, pathologie. Dat had mijn moeder, die kreeg staar en toen ging ze naar de dokter en, o wonder, de dokter beloofde haar twee nieuwe lenzen. Ik heb gezegd: “Moeder dat kan niet, mijn ‘collega’s’ kunnen veel, maar ze zijn niet God. Niemand kan jou nieuwe lenzen geven, echt niet dat is onmogelijk. Het lensproces wat je een leven lang zo goed hebt gedaan, dat is gaan haperen en dan zit je met een paar troebele lenzen en daar kunnen ze een paar prothesen voor in de plaats zetten maar geen nieuwe lenzen, dat kan niet moeder”. Misschien tegenwoordig hè, met een stamcel, je weet het maar nooit maar wat die oftalmoloog doet, is zeker geen nieuwe lenzen geven. Dat is een kunstlens geven. “Ja”, zei mijn moeder, “ja dat zei de dokter ook al, hij zei; mevrouw uw lenzen zijn gewoon stukken glas en ik zet er gewoon twee nieuwe stukjes glas in” Ik vind dat dom. Ontzettend dom, een lens is geen stuk glas Dat een lens kan functioneren als een stuk glas en vervangen kan worden door een stuk glas, bewijst nog niet dat het een stuk glas is. Een stuk glas is materiaal met de eigenschap, doorzichtigheid, en dat zal het altijd blijven maar een lens is een orgaan, waarin die doorzichtigheid, een levenslange procesactiviteit is, dat dóet het organisme. Dat is een activiteit. Voelt u het enorme verschil?

Hij komt…..de menselijke robot, hij zal komen en hij zal alles beter kunnen en doen dan wij kunnen. Want van dat laatste, daar houden wij zo van. Het moet vooral beter, sneller en hoger en harder. En mijn moeder zei nog, voordat ze die lenzen kreeg; “Beter is de vijand van goed”! Die robot, die komt en die zal alles kunnen wat wij ook kunnen, maar laten we hem in godsnaam niet erkennen als medemens of (menselijke) rechten geven of zo iets of als een wezen behandelen. Er zijn al wetenschappers die het willen, die aan de bioconstructen en dingen die ze synthetiseren en op de computer maken enzovoort, och eigenlijk wel een soort rechten willen geven. Dierenrechten, recht op bescherming. Never niet, nooit. Al wordt ie nog zo gecompliceerd, al wordt ie nog zo fantastisch, zelfs de meest fantastische robot zal niet die ‘eenvoudige’ daad / handeling kunnen verrichten die elke embryo, elk mensenkind, elk mens dagdagelijks doet….en dat is: ‘je lichaam doen’. Want dat is de eerste daad van een geestelijk wezen als het zich organiseert.

Uw bloed is geen vloeistof, uw bloed is een orgaan. Als u naar mijn cursus embryologie komt dan zal ik u laten zien wanneer en hoe bloed ontstaat en dan blijkt bloed een orgaan te zijn. Een orgaan met de fantastische mogelijkheid als vloeistof te kunnen functioneren. Zodat je een orgaan krijgt dat kan bemiddelen, dat het in de evolutie mogelijk maakt dat de dieren groter kunnen worden. Want als bloed komt, dan kun je ruimte maken, nog meer ziel, nog meer lichaam en dat bloed zorgt dat de zaken met elkaar verbonden blijven. Een orgaan dat bemiddelen kan als een vloeistof. En als u dat niet doet, als u daar mee ophoudt…problemen, dan gaat het stollen. Want bloed is een weefsel, bloed is een orgaan, en een voor de hand liggende neiging daarvan is om dus te stollen en netwerken te vormen, maar uw bloed niet, een leven lang houdt u dat vloeibaar. Dat honderdduizenden mensen gered zijn door hun bloed te vervangen door een zak water (plasma), bewijst nog niet dat uw bloed maar gewoon een zak water is. Zo, wat wil ik u zeggen, is dit: het embryo heeft mij een belangrijke les geleerd over het menselijk bestaan. Dat is dat wij psychosomatische wezens zijn en dat onze eerste verrichting, ons lichaam is. Je lichaam doen. Ik heb er een prachtig gedicht bij, dat is van Rumi. Rumi is een filosoof uit de dertiende eeuw, hij zat een beetje op de grens van Islam en Christendom en Rumi heeft prachtige gedichten geschreven en dit is er eentje van. Moet u maar eens luisteren wat hij doet, ik heb het helaas alleen maar in het Engels. Rumi draait de dingen om want ik ben nog steeds bezig met die vraag: waar komen wij vandaan? Wat hadden we ook al weer afgesproken? Als we ergens vandaan komen, moet er wel een ‘Daar’ zijn, anders kun je er niet vandaan komen. Rumi doet dat, Rumi gaat ervan uit dat er een ‘Daar’ is, waar we misschien vandaan komen, waar we naar toe gaan, waar we ingebed zijn, waar we bedoeld zijn. Een Daar.

When grapes

turn to wine,

they long for

our ability to change.

When stars
wheel around the North Pole,

they are longing for

our growing consciousness.

Wine got drunk
with us,
not the other way.

The body developed
out of us,
not we from it.

We are bees,

and our body is a honeycomb.

We made the body,

cell by cell we made it.

Rumi (1207 - 1273)

From: The enlightened Heart,
edited by Stephen Mitchell

Hij draait de dingen ook om als hij zegt:; “Als druiven veranderen in wijn, dan verlangen ze naar onze mogelijkheid om te veranderen”. Hij bedoelt daarmee; als wij dronken worden, vinden die druiven eindelijk hun vervulling want daar waren ze misschien wel voor bedoeld, om mensen dronken te maken. Je draait de dingen gewoon om, dan word je niet dronken dóór de druiven maar de druiven worden dronken door ons. Of wij van hun. Als de sterren om de Noordpool draaien, dan verlangen ze naar ons bewustzijn. Als Columbus een sextant neemt en vijf eeuwen geleden naar het westen vaart en zich oriënteert op de noordpoolster, dan komt de noordpoolster eindelijk tot vervulling voor het menselijk bestaan…..Leuke gedachte, dat dat alles om ons heen met ons en wij met alles om ons heen van doen hebben. Wijn wordt dronken met ons, niet de andere kant op. “The body developed out of us, not we from it”. Het lichaam is uit ons ontwikkeld en niet wij uit het lichaam. “We are bees and our body’s are honeycomb”, wij zijn bijen en ons lichaam is een bijenkorf. “We made the body, cell by cell we made it”. Dus cel voor cel hebben wij ons lichaam gemaakt. Dat is een heel interessante gedachte.

Kijk nou weer eens terug naar dit beeld. Ik zei u al, voor de geboor-te, dan heeft een mens eigenlijk twee lichamen. Je hebt een naar buiten gewend lichaam, een lichaam dat dus kan wortelen en ademhalen en uitscheiden, de ‘kinderkoek’ dus. Eigenlijk leeft u daar. En, nogmaals, dat is niet aan dat lichaam toegevoegd, dat is wat dokters altijd beweren, dat het aanhangsels zijn, maar dat komt omdat dokters dus Darwin in hun hoofd hebben en denken dat placenta’s later in de evolutie zijn gekomen, dus later ‘aan het lichaam zijn toegevoegd’. Maar als embryoloog heb ik dat nog nooit gezien, ik heb nog nooit een placenta aan een lichaam zien worden toegevoegd. Ik zie het omgekeerde, ik zie dat uit één lichaam van één week oud, twee oriëntaties tevoorschijn komen. Eén gedeelte van mijn lichaam gaat zich naar buiten oriënteren en gaat zich wortelen in moeder en verbinden, en mijn andere lichaam gaat zich daarvan verzelfstandigen. Kent u een ‘oerder’ gebaar van het bestaan dan dat? Verbinden en je vandaar uit verzelfstandigen. Deelnemen en er tegenover staan, daar heb je het weer, die tweeheid, u krijgt een tweeheidlichaam. Dus die placenta, dat is niet iets secundairs, dat is niet iets toegevoegd, dat is uw prenatale lichaam…daar bestaat u. En waar bent u mee bezig? U bent bezig het zogenaamde ‘eigenlijke lichaam’ te vormen, en als foetje, stap voor stap, gaat dat lichaam ook functioneren. Dan gaan er hersentjes werken en dingetjes gebeuren en bewegen. Kijk nu eens naar het enorme verschil tussen een volwassene en een embryo dat in dit schema wordt uitgedrukt. Fenomenologen houden van verschillen en contrasten, wij vinden het prettig om bv. dingen tegenover elkaar te zetten. Als u mensen wilt begrijpen, bestudeer dan nou es een keer geen apen want die zijn veel te menselijk of wij zijn veel te apig, het is maar net wat u wilt. Of je nu chimpansees bestudeert om te bewijzen dat de mens een aap is of je bestudeert apen om aan te tonen hoe menselijk apen zijn, het is me om het even. Maar ze zijn zo dicht tot elkaar. Neem maar lekker een tijger en vergelijk dat maar eens met uw buurman en dan naar de verschillen zoeken. Dan ga je misschien begrijpen wat een dier en wat een mens is.¹ En het eeuwige evangelie van dat wij maar het zoveelste dier zijn en dat Darwin dat beweerd zou hebben of bewezen zou hebben, het slaat echt nergens op. Darwin heeft een ontwikkeling aangetoond en aangetoond hoe dat werkt maar ontwikkelen is niet steeds meer van hetzelfde. Dat is ontwikkelen niet, ontwikkelen is steeds iets anders doen en daar weer verder mee komen. Dus dat er verschillen zijn tussen mens en dier dat hoef je niet te camoufleren maar dat wordt altijd gecamoufleerd, omdat wij daar niet van houden. Wij hebben nou eenmaal een bepaald standpunt over onszelf.

Kijk nou nog eens een keer naar het verschil tussen een volwassene en een embryo en natuurlijk is een embryonale fase een onderdeel van het hele menselijk organisme dat in de tijd verschijnt. Een volwassene dóet met zijn lichaam. Inderdaad, ik noem dat zo; de mens, de volwassene is centrifugaal. Ik ben hier en daar streef ik, de wereld om mij heen is mijn doel, daar zet ik mijn handelingen neer, daar schrijf ik mijn boeken, daar beweeg ik, daar doe ik, daar praat ik. Dus ik ben hier, en er is een ‘Daar’ om mij heen, om te doen, daarin te bestaan en daarin te handelen. Het doel van mijn bestaan, mijn oriëntatie is de wereld, de omgeving. Als embryo kan dat niet. Ik als volwassene heb een instrument, mijn lichaam is op zijn minst een instrument. Voor de meeste mensen is dat tegenwoordig een instrument van ‘het brein’, want bijna iedereen is tegenwoordig een brain-body dualist dat wil zeggen, het brein is een bijzonder plekje in het lichaam en daar ‘zit’ ik eigenlijk met mijn ‘ziel’, en de rest, dat is allemaal instrument geregeld door dat brein. Ik kan daarmee dingen pakken en grijpen. Hoe je het ook bekijkt een lichaam als instrument. Voor anderen die wel een geestelijke kern in de mens aannemen, klopt het ook: mijn lichaam is een instrument om mij uit te drukken. Dat is de volwassen situatie. Een embryo heeft een reuzengroot probleem. Ik zal het heel snel voordoen. Stelt u zich voor: een embryo van vier weken oud wil een glas water nemen. Dat kan niet want als je vier weken oud bent heb je nog geen arm. Voor mij als volwassene geen enkel probleem. Ik heb een arm, helemaal geschikt en in staat om een glas water te nemen en te drinken. Wat moet je doen als je embryo bent en je hebt nog geen arm, dan is het eerste wat je moet doen, ‘je een arm groeien’. En hoe groeit een arm? Een arm groeit zo; hij buigt en even later draait ie naar buiten en dan strekt hij, dat heeft met spieren en gewrichten niks te maken maar de manier waarop je een arm groeit is bv. een heel andere manier dan waarop je een been groeit. Ik neem even als voorbeeld, een embryo is nog in zijn bestaan bezig dat lichaam te vormen en te doen en zijn eerste greep is een groei-grijpen en zijn eerste hoofd-op-tillen is een groei-hoofd-op-tillen, begrijpt u een beetje. Dat is wat ik zie, dus het embryo leeft andersom. Het leeft centripetaal. Het leeft ‘van Daar naar Hier’. Dit hier, dit zogenaamde ‘eigenlijke lichaam’ (Jaap wijst het aan) is dan het doel van je bestaan, je lichaam nog organiseren. Daarom bent u ook nu nog steeds embryo, want in u zit natuurlijk ook nog een hele hoop activiteit en u bent de hele dag bezig om dat lichaam in stand te houden. Gelukkig bent u zich daar niet zo bewust van, want dat gebeurt dus heel diep weg bijvoorbeeld in uw beenmerg en in uw lever en in uw botten. En we zijn we dat ook ‘vergeten’ want iedereen lijkt te zijn gaan denken dat geest alleen maar in je hoofd zit. Maar geest of ziel zit niet alleen maar in je hoofd. Als u een ziel hebt dan zit die tot in uw kleine teen tot aan de achterkant van uw galblaas, daar zit ook geest, aan het werk, maar op een heel andere manier dan in hersenen. In hersenen kan geest kennelijk andere dingen doen dan in een lever. Maar dat andere, dat embryonale bestaan, dat is er nog steeds.

Het leuke is, dat de vraag Waar kom ik vandaan? eigenlijk als je naar de fenomenen en de gebaren kijkt, wel eens beantwoord zou kunnen worden met: HIER kom je vandaan (Jaap wijst naar de kinderkoek). En weet u wat dan zo leuk is,? Als je dan geboren wordt, wordt het opeens iets heel anders. Je begint als éénheid, en u blijft ook een éénheid maar in de eerste week bent u nog een mooie éénheid met een groot rond lichaam, eerst ééncellig en dan meercellig, dan veelcellig maar nog steeds een mooi rond lichaam. Aan het eind van die eerste week, differentieert, krijg je verschil in een zogenaamd ‘centrumlichaam’ en een zogenaamd ‘periferielichaam’. Kijk maar even mee, voel maar even mee, een centrumlichaam en een periferielichaam. Uw hele lichaam zit nog zo in elkaar hoor, want voortdurend heb je een plaats in je lichaam en daar doe je zo (wijzend op de borst) ‘Ik en je hebt voortdurend plaatsen in je lichaam en daar doe je zo (naar buiten wijzend naar een ander): Hallo, laten we iets doen. Dat is een essentiële organisatie van uw lichaam, dat u kunt verbinden en handelen en doen in de wereld, en dat u er over na kunt denken en er vooral niks mee te maken wil hebben. Je hoofd, je armen en je benen, misschien is dat wel wat hier gebeurt, een primaire tweegeleding van een Hier en een Daar. Wat gebeurt er dan? Aan het eind van de eerste week gaan ze voor het eerst uit elkaar, die twee oriëntaties maar dan zitten ze nog aan elkaar vast, die lichamen. Vervolgens gaan ze uit elkaar, stapje voor stapje, het duurt heel lang. Het duurt negen maanden en eerst is de verbinding nog een beetje los, bindweefsel, en dan wordt de verbinding nog losser en heeft u een navelstreng nodig met bloedvaten. Vervolgens wordt de verbinding nog losser en uw vruchtzak wordt aan alle kanten steeds minder en dan houd u nog ergens dat moederkoekje over om met uw moeder te praten. Wat is er dan bij de geboorte aan de hand? Dan is geboorte een sterven! In gebaar althans!Want wat zagen de kinderen bij het sterfbed van mijn vader, een heengaan, en wat bleef er over, een lijk. En we wisten allemaal dat, dat grootvader niet meer was. Dus is sterven te beschouwen als een kracht die scheidt. Sterven scheidt wat voorheen verbonden was en dan krijg je de dood, uit het leven komt de dood en de dood heeft twee gezichten. De eeuwigheid van de tijd en de dood van de ruimte. Dat is voor mij veel ‘boeiender’, dat niet dood en leven een tegenstelling is maar dat ‘dood’ en ‘dood’ de tegenstellingen zijn. Dat de grootste tegenstelling die ons bestaan beheerst geest en materie is en dat levende wezens een interactie, een gesprek, daartussen zijn. U luistert naar een gesprek. Dit is Jaap van der Wal en ik ben mijn geest niet en ik ben mijn lichaam niet, ik ben allebei en samen verschijnt dat dit keer als Jaap van der Wal. Dat is een heel goed idee en wat gebeurt er dan bij een geboorte, dan sterft u. Waaruit? Uit uw eigen samenhang. Geboren worden als een gebaar van sterven. Er is een lijk bij de geboorte! Daar ligt het! Een placenta! Dan opeens krijgt dat een fantastische samenhang. Zou dat kunnen? Dat wij aan een kraambed zitten en dan roepen: Hallo, ben je daar, we kunnen je nu zien en ruiken en tasten…Je bestaat! Maar weet u wat Rudolf Steiner, een antroposoof, zegt over wat er aan de andere kant gebeurt? Hij zegt dat aan die andere kant, die dimensie waar de geest werkt en waar alles nog zo samenhangt, daar zien ze mij eigenlijk verdwijnen. Daar is het alsof ze verdwijnen, die mensen, die projecten, die geestelijke impulsen, die zich met een lichaam verbinden. Dus daar roepen ze ‘radeloos’….Waar is ie nu? En hier zeggen we: Hallo, ben je daar? Maar dat herken ik wel want ik zat aan het sterfbed van mijn vader en ik riep; Vader waar ben je nu, ik kan je niet meer ‘zien’. En wat vertelt mijn vrouw? En ze is niet de enige, er zijn miljoenen mensen met een bijna-dood-ervaring, die nog steeds niet serieus genomen worden. Zij vertelt: “Jaap het is waar, aan de andere kant wordt er op je gewacht. En het eerste wat ze van je willen weten is wat je hebt gedaan”. Dat is in ieder geval logisch ook. Daar moet je voor terugkijken, leuk hè. Geboren worden en sterven liggen dan misschien wel mijlen ver uit elkaar, want er zit een mensenleven tussen, maar het zijn twee gezichten van hetzelfde. Vandaar dat ik misschien anatoom en embryoloog geworden ben en dat de twee domeinen veel meer met elkaar te maken hebben dan mijn ‘collega’s’ weten.

Pauze.

Even om mee te beginnen, een sprookje over een sprookje. Want het leven na de dood is maar een sprookje zoals u weet, dat is maar een illusie en ik heb op mijn website een verhaaltje staan en dat gaat over het onvoorstelbaar bestaan na de dood.

Er was eens een tweeling in de baarmoeder. Toen ze langzaam in hun foetale bestaan rijper werden en hun hersenen begonnen te functioneren, werden ze zich ook van hun omgeving en hun eigen bestaan vaag bewust. Na enige tijd ontdekten ze ook elkaar. Weken gingen voorbij en werden maanden. Ze merkten allerlei veranderingen op in hun lichaam en hun beleven. Er was verandering op til. Er ontspon zich een gesprek.

"We zijn aan het veranderen," zei de een, "Wat kan dat betekenen?"

"Dat betekent," antwoordde de ander, "Dat we geboren gaan worden."

De twee huiverden en werden bang. Want ze wisten, dat met de geboorte het leven hier ten einde was en dat ze de wereld waarin ze nu leefden zouden moeten verlaten.

"Geloof jij eigenlijk in een leven ná de geboorte?”, vroeg de een.

“Jazeker, dat is er. Ons leven hier is enkel bedoeld om te groeien en te ontwikkelen zodat we ons op het bestaan na de geboorte kunnen voorbereiden en sterk genoeg zullen zijn voor dat bestaan.”

“Nonsens, dat bestaat toch niet. Hoe moet dat er überhaupt uitzien, zo'n leven na de geboorte?”

"Dat weet ik ook niet precies. Maar zeker zal het veel lichter en helderder zijn dan hier. En misschien zullen we dan rond kunnen lopen en met de mond eten”.

“Wat een onzin! Rondlopen, dat gaat toch helemaal niet. En met je mond eten, wat een raar idee. We hebben toch de navelstreng die ons voedt. Bovendien gaat rondlopen ook daarom al niet, de navelstreng is nu al vaak veel te kort.” 

"Toch, ik weet het zeker dat het kan. Het is allemaal alleen een beetje anders dan hier”.

“Er is er nog nooit iemand teruggekomen van 'na de geboorte'. Met de geboorte is dit leven ten einde. En het leven hier is alleen maar donker en een kwelling. Als de zin van conceptie en al ons groeien en ontwikkelen niets anders is dan dat het allemaal eindigt met de geboorte, dan is dit bestaan werkelijk absurd”.

“Ook al weet ik niet precies hoe het leven na de geboorte eruit ziet, we zullen dan in ieder geval onze moeder zien en ze zal voor ons zorgen.”

“Moeder? Jij gelooft in een Moeder? Waar is ze dan?”

“Nou hier, overal om ons heen. Wij zijn en bestaan in haar en door haar. Zonder haar konden we überhaupt niet bestaan.”

“Quatsch! Van een moeder heb ik nog nooit iets gemerkt of gezien, dus bestaat ze ook niet.”

„Toch, toch, soms, als we stil zijn, kun je haar voor ons horen zingen. Of voelen hoe ze onze wereld streelt”

Waarschijnlijk naar Henry Nouwen (Hollandse priester en schrijver 1932 – 1996)

Moraal? U heeft in ieder geval fantasie nodig voor een hiernamaals. En als er geen leven na de dood is, is er geen Geest vóór de Dood. Want dat hangt samen.

VRAGEN

Vraag: Onvermijdelijk de vraag naar incarnatie en wanneer is dat dan? Wanneer word je dan mens of wanneer gaat het dan ‘leven’.

Antwoord: Even voor de duidelijkheid, een onderdeel van mijn cursus Embryosofie is dat we op zoek gaan, dat we naar conceptie gaan met in ons hoofd de vraag Zou je bij conceptie incarnatie kunnen zien? Want dat is een beetje het gevolg van mijn concept. Dan moet dus de embryonale ontwikkeling, een méns, dat moet dus een en-act, een handelend, een project zijn, een geest zijn die zich met lichaam verbindt. Daar zullen gradaties in zijn, en vooral, het zal gefaseerd zijn. En dan kom je er ook op uit, dat is ook heel goed te zien in zo’n cursus dat er stappen van incarnatie zijn. Dat u zo gaandeweg de embryonale ontwikkeling, echt steeds meer ‘verbinding’ krijgt met hun lichaam. En dat conceptie, (niet bevruchting, nee, conceptie, het is geen bevruchting), dat bij conceptie de allereerste keer is dat er zo’n verbinding tussen misschien een geestelijke impuls en materie ontstaat. Dat hangt daarmee samen dat ik sterven heb beschreven als een kracht die scheidt. Dan zou conceptie een kracht kunnen zijn die verbindt. En dan is dus in- en excarnatie als het ware de polariteit waartussen je leeft. Incarnatie is dan dus een proces, misschien wel een levenslang proces, misschien is elke inademing wel weer een incarnatie en elke uitademing een excarnatie. En incarneert u elke ochtend. Want ik ben er ‘s nachts niet, ik weet niet hoe dat met u is maar ik ben er ’s nachts niet, tenminste niet helemaal en ’s morgens kom ik weer terug. Dat zou je ook als een bewegen van in- en ex- kunnen zien. Bij zo’n embryo is dat dan nog meer lichamelijk, het verbinden met je lichaam. Dat alles komt voort uit, (Jaap toont een schema van de menselijke biografie) vergeet dat niet, dat vader aan zijn kind heeft verteld: “Je bent hier (conceptie) begonnen, er was een bevruchting en toen kwam er een lichaam uit en dat lichaam ging jou produceren. Je bent alleen maar brein en je houdt hier (sterfbed) dus op. Mijn kinderen vroegen: “Waar is grootvader nu?” En ik heb ze gezegd: ”Opa is in de hemel”. Hij is in ieder geval in een dimensie buiten ons gewone hier en nu, waar wij niet kunnen komen. Ja, dat lijk wel, dat is hier, maar die andere dimensie is heen gegaan. Dus ik beschrijf het sterven als een scheiden. Met welk recht? Met het recht van de feiten. Dames en heren alsjeblieft, de feiten vertellen nooit wat er aan de hand is, ik ben wetenschapper, al 40 jaar. Ik weet wat het is, ik heb mijn papiertjes verdiend, ik heb een proefschrift geschreven, ik ben universitair docent geweest, ik weet wel wat wetenschap is. Ik weet dat wetenschap niet over feiten gaat maar dat wetenschap gaat over de ‘interpretaties’ van die feiten en dat je aan een sterfbed vooral geen ruzie moet maken over wie er gelijk heeft. ‘Hou’ je daar nou ‘op’ of ‘ga’ je daar nou ‘heen’? De feiten vertellen u dat niet, want de feiten zijn, dat een levend lijf verandert in een lijk. Dat zijn de feiten en wat er gebeurt is aan u.

Hetzelfde is bij een conceptie. Want…bij een conceptie zijn er feiten, tenminste ik zie daar een feit. Ik zie dat een eicel verandert in een zygote, en een eicel is geen cel, het is ook geen bevruchte eicel. Een zygote is geen bevruchte eicel, een zygote is iets heel nieuws. Daarom in Maastricht, toen ze dertig jaar geleden voor het eerst de kunstmatige bevruchtingen deden, sliepen ze op het laboratorium want je bracht dus een hoop zaadcellen bij een eicel en je moest elk uur kijken. Als die eicel was gaan delen, dan wist je, de bevruchting was geslaagd, het is een zygote, het is een organisme geworden, een lichaam dat zich kan gaan ontwikkelen. Dus feiten zat. Maar als u nu zegt, nou, dat bewijst dat je daar begint, okay, heeft u gelijk en als ik zeg van nee, dat bewijst dat je daar incarneert en dat je je daar voor het eerst verbindt, heb ik ook gelijk. Want de feiten geven namelijk geen gelijk. Nogmaals, daar draait het dus steeds om, van wat wil je zien en wat je wilt zien, zie je ook. Als u in deze evolutie geen enkele zin of betekenis of richting ziet dan ziet u ook niet en u krijgt van mij als u die cursus komt volgen een drie uur lang durend verhaal, dat je aan de hand van het embryo, in evolutie, een doelgericht project kunt zien, richting mens. Het gaat erom wat u wilt ZIEN. Maar denk er om, het incarneren is dus niet iets dat momentaan hier op dit moment van conceptie gebeurt, je hebt stappen van incarnatie, je zult je steeds verder met dat lichaam verbinden. Bv. Ik heb het met iemand in de pauze over tweelingen gehad, de eerste drie weken van je bestaan is je lichaam nog niet individueel Hoor wat ik zeg, je lichaam is nog niet individueel, de eerste drie weken van je embryonale bestaan is je lichaam nog te delen met een ander. Daarna niet meer, waarom niet? In de derde week maak je je hart. En als je je hart hebt aangelegd is het lichaam niet meer deelbaar. En niet meer deelbaar betekent, individueel, ondeelbaar. Dat is dus weer een volgende stap in, ja, verbinden met…En dan komt er in de vierde week een soort geboorte, dan moet u een vruchtzak om u heen draaien en dan zie je dat het embryo ophoudt alleen maar ‘aan die buitenkant’ te zijn als het ware. Dat is een impuls, dat men ook werkelijk in dat lichaam zelf organen gaat ontwikkelen. Dat zijn zo stappen van incarnatie.

Ten tweede als antwoord op de vraag Wát incarneert er nou? het volgende. Niet Jaap van der Wal. Want Jaap van der Wal staat nu voor u en is lichaam en geest, dit keer ziet dat er uit als Jaap van der Wal. Mij wordt wel eens gevraagd; u bent toch antroposoof meneer? Dan hebben ze gehoord dat ik iets met Rudolf Steiner heb en dan zeg ik altijd, ja, ik ben wel antroposoof maar ik weet het niet zeker, want ik ben geen trouw lid van de vereniging en dan beschouwen ze je al gauw niet als antroposoof maar ik denk het wel. Dus u komt weer een keer terug, zegt men dan. Dan zeg ik nee, dat kan niet. Jaap van der Wal kan natuurlijk niet terugkomen, dat is onmogelijk, één keer Jaap van der Wal is genoeg. Want ‘Jaap van der Wal’ is dit keer de verschijning van deze geestelijke impuls, deze kern met allerlei mogelijkheden en strevens, aan de hand van dit lichaam. En dat lichaam kan ik nooit meer tegenkomen. Als ik nog een keer terugkom, stel dat er iets van mij terugkeert, dan vind het andere genen, een ander lichaam en die zijn heel belangrijk want ik kan niet zonder die genen, ik kan niet zonder dat brein en de zielenkracht. Dat is het onderscheid tussen geest, ziel en lichaam. Jaap van der Wal is mijn persoonlijkheid, mijn ziel, en dat is een geest én een lichaam grofweg gezegd, dat is een psycho-somatische éénheid of twee-éénheid. Het zou kunnen.

Ik antwoord nu op een vraag van iemand, die vroeg Zou je ook reïncarnatie hebben? Ik kan heel ver gaan met mijn fenomenen en dan kan ik geboren worden beschrijven als een sterven. En sterven waaruit? Ik sterf uit een andere dimensie, in deze. En sterven is uit deze dimensie geboren worden in een andere. Dan kan ik me nog aan feiten vasthouden

Reïncarnatie is een stap verder, dat kan ik niet met feitelijkheid onderbouwen maar het is een boeiend concept. Waarom? Omdat ik de geboorte dus zie als oergebaar van ontwikkelen. Want weet u hoe u geboren wordt? Dat gaat zo, negen maanden lang wikkelt u zich in. Inwikkelen, een jas om je heen trekken die je precies past en met die jas ga je, je moeder in, je omgeving in en je kunt ademen, bestaan en doen. En je moet een keer uit die jas sterven, waarom? Om te ont-wikkelen. Ont-wikkelen is uit de vorige fase sterven anders gaat het niet. Je hebt nog steeds mensen die denken dat een puber vanzelf wel volwassen wordt, nee dat wordt ie niet, want nog meer puber wordt nooit een volwassene. Er zijn mannen die het proberen maar het gaat niet. En nog meer pasgeborene wordt nooit een schoolkind, je moet steeds uit de vorige fase sterven. Daarom geloof ik ook niet in afstamming. Dat kan ook principieel niet zijn maar dat hoeft ook niet, je kunt een ander concept op de evolutie loslaten. Ook dan heeft Darwin volkomen gelijk, zo ontwikkelen zich de soorten uit elkaar. Ontwikkelen is, je uit het voorgaande ONT-wikkelen, je verzetten, dat is dus voor mij het gebaar van ontwikkelen. Dat zie ik in geboorte, na het inwikkelen, het ontwikkelen en het leuke is dat u die geboorte van u die uw fysiologische geboorte is, dat u dat al een keer in de vierde week na uw conceptie heeft voorgeoefend in een morfologische geboorte, zeg maar een lichaamsgeboorte en dat u dat geboortegebaar dus een leven lang herhalen kunt. Want u doet het iedere keer. Iedere keer weer trek je een jas om je heen, ga je wortelen, pas je in de wereld om je heen, krijg je daar impulsen en voeding uit, leef je daarvan. Maar je moet, wil je ontwikkelen, verder, anders retardeer je, anders blijf je hangen in de vorige fase. Dus reïncarnatie als idee zou heel goed denkbaar zijn, dat een geest om te ontwikkelen meerdere malen een weerstand opzoekt, dit keer dit genoom en zich daaraan ontwikkelt. Ik ben niet Jaap van der Wal dóór mijn genen, ik ben Jaap van der Wal ook ‘dankzij’ mijn genen. En dat is een dubbele verhouding want je bent dus dankzij je aanleg en je lichaam, ben ik Jaap van der Wal maar ook door… Je moet het als geest met dat lichaam doen en het lichaam kan evengoed de weerstand zijn waaraan je je ontwikkelt. Zo zegt Blechschmidt. Hij heeft niet alleen de hoofdwet geformuleerd van Das Seelische übt sich im voraus, dus die ziel oefent zich in dat vormengebaar voor. Hij heeft ook deze wetmatigheid ontwikkeld, een andere hoofdwet voor het embryo: Keine Leistung ohne Widerstand. Je kunt niet iets doen als er niet een weerstand is om het aan te doen. Dat is ook een boeiend idee, dat het lichaam niet alleen een mogelijkheid is voor Jaap maar ook de weerstand is waaraan hij zich manifesteert. Als u dat laatste accepteert wordt gezondheid een heel ander verhaal. Want ik heb aan u gevraagd; ( Jaap richt zich tot de bezoekster in de rolstoel) “Loopt u nou rechtop of niet”En dan moet je misschien zeggen: “Als lichaam loop ik niet rechtop”. Maar misschien heeft u aan de hand van dit lichaam wel heel erg geleerd om geestelijk rechtop te lopen. Misschien veel beter dan ik als ik het even mag invullen. Want dat zie je bij die vierdaagse mensen met hun hersenbloeding, die hebben een power ontwikkelt aan dat zogenaamde gebrekkige lichaam waar ik van z’n levensdagen nooit toe in staat ben. Je lichaam als weerstand, ziekte misschien ook wel. Maar ja, dat is helemaal eng, om aan ziektes te denken als ontwikkelings­mogelijkheid. Want aan sommige ziektes ga je dood en dan hebben we gefaald als dokter. Of niet. Maar je hebt wat fantasie nodig.

Naar aanleiding van een vraag over ziel (geest) en lichaam. Je zit niet overal in je lichaam hetzelfde. Uw lichaam is een zeer gedifferentieerd iets. En u moet uw geest of ziel niet voorstellen als één of ander wolkig abstract ‘ietserigs’, iets ‘Plasterkerigs’, nee, uw ziel is net zo gedifferentieerd als uw lichaam. Elk orgaan heeft een ook zielenfunctie, in elk orgaan bent u ook als geest aanwezig en doet u aan de hand van het lichaam. En daarin zouden er wel eens niveaus kunnen zijn in de aard en mate van interactie tussen geest en lichaam. Er zijn ‘plekken’, beter: domeinen in uw lichaam waar u kennelijk zo met uw lichaam verbonden blijft als in de embryonale tijd. Daar ben je maar aan het groeien, aan het bloeien en ‘aan het doen’. Er zijn ook ‘plekken’ in je lichaam waar geest bijna los- of vrijkomt van het lichaam. Je hoofd is een fantastisch voorbeeld van zo’n plek, uw zenuwstelsel is een fantastisch voorbeeld van een orgaan waar u bijna excarneert. Nog één stapje verder en u bent dood. Er is bijna geen orgaan zo doods, zo gestructureerd als de hersenen. En het leuke is: als je aan het lichaam doodsheid ziet, dus in de zin van a-vitaliteit, geen levendigheid dus, dan zie je nou juist dat bewustzijn zo omhoogkomen, vrijkomen?. Dus kennelijk dient zo’n cerebrum, zo’n brein, vooral uw bewustzijn. Maar in uw lever of in uw spieren zit er ook geest maar ‘doet’ daar heel andere dingen want daar is nog met de materie verbonden. Heeft u een idee wat u in uw spieren zit te doen? Of zit er alleen maar wat neuronengeknetter en wat samentrekking van weet ik veel. Misschien zit u daar wel te willen, toch? Uw wil zit helemaal niet in uw hoofd, hoe kom je er nou toch bij? Heb je ooit iets gewild met je hoofd? Ik bedoel, gewenst, zat hoor, een hoofd zit barstensvol met wensen maar wil en wilskracht, daar heb je echt een lichaam voor nodig hoor. Want als u op dat station aankomt en de trein rijdt net weg, is dat voor uw geest geen enkel probleem om die trein te halen, toch? Maar om het te willen, heb je een lichaam nodig en dan te ervaren: “Goh, kreeg ik die 70 kilo ook maar daar in die wegrijdende trein”. Daar zit misschien willen en misschien zit voelen helemaal niet in een hoofd. Om te laten zien dat er misschien ook weer gradaties zijn in incarnatie en dat het misschien wel net zo gedifferentieerd is als het hele lichaam. En dan wordt het lichaam een spiegel van de ziel en elk orgaan heeft een zielenfunctie. Maar misschien bent u in verschillende mate geïncarneerd, in die organen en er zijn misschien wel organen waar u misschien ’s nachts wel even er uit gaat. Maar er zijn organen waar u ’s nachts echt nooit uit moet gaan, hoor, want dan gaat u dood want dat is het toppunt van excarnatie, dat u echt losraakt. Mate van incarnatie, mate van verbinding speelt een rol. Maar er zijn altijd twee gebaren, verbinden en loslaten. Loslaten geeft mogelijkheden. Misschien dient het brein wel inderdaad het bewustzijn. Dat wordt heel vaak verward met geest. Mijn grote collega Pim van Lommel verwart het ook. Als Pim van Lommel over ‘bewustzijn’ spreekt, bedoelt hij in mijn termino-logie ‘geest’. Voor mij is bewustzijn een psychische activiteit, dus je hebt organen waar je heel bewust bent, je hebt organen waar je godzijdank nooit bewust wordt en waar het zelfs heel veel pijn doet als je er bewust zou worden. Voor mij is het de verhouding, de relatie tussen geest en lichaam die de mate van bewustzijn in een orgaan of lichaamsdeel bepaalt. Je hebt organen waar je heel onbewust blijft en dat zijn toevallig die groeiende embryonale vitale organen en er zijn organen waar je bijna loskomt van het lichaam en je als geest bijna zomaar in ruimte en tijd kunt bewegen zonder dat je lichaam je hindert. Dus verschillende niveaus in die geest-ziel-lichaam-relatie. Je hebt een fysiek lijf, dat is de harde materie, die op de weegschaal staat. Een etherlijf, nou da’s helemaal niks bijzonders een etherlijf, er zit nu een etherlijf in de stoel want het is een levend lijf, over 10 jaar zit er een ander lichaam in die stoel. Alles is veranderd hoor in die stoel maar vooral uw lichaam dat is echt niet meer hetzelfde van nu, dus er is iets wat er doorheen gaat en dat noemen ze het etherlijf of het levenslijf. En dan kun je in dat levenslijf bv. weer zielenactiviteit ontwikkelen en dat noemen ze (antroposofen onder andere) dan het astraal lijf of het psychische lijf. Dat is juist heel erg tegengesteld aan leefkracht en levenslijf. En zo kun je dus weer differentiëren.

Er was een mevrouw die vroeg: ja maar stenen veranderen toch ook. Er wordt heel vaak gezegd, dat bij de conceptie menselijk leven begint. Daar moet je heel voorzichtig mee zijn want leven an sich begint er niet bij de menselijke conceptie. Ik heb u al gezegd: in de biologie zoals ik haar ken begint leven nóóit. Nóóit. Ik beloof het u, als u morgen met een fenomeen komt en zegt: “Ik heb nu ergens in Brazilië, in het oerwoud, een anorganisch dood hoopje materie gevonden en dat veranderde spontaan uit zichzelf in een leven wezen”, als dat gebeurt hou ik op met deze cursussen en voordrachten want het gebeurt niet. Leven ontstaat niet, leven ‘is’. Dat wij in ons denken terug moeten gaan naar pakweg 4000 miljoen jaar geleden, dat het een keer begonnen moet zijn, komt omdat we dat denken, niet door wat we waarnemen, want het omgekeerde, dat is wat we steeds kunnen zien en waarnemen. We zien steeds dat dode dingen uit leven voortkomt. Ja, maar die stenen dan? Als de aarde nou eens een levend organisme is dat dooie dingen tevoorschijn brengt. Heeft u wel eens naar een skelet gekeken? Nou één stapje verder en het is dood, hoor. Straks als u in de kist ligt, is het het laatste dat er van u over blijft, een skelet. Als de aarde nou eens een skelet is van een levend wezen, noem haar Gaia, een organisme, dat miljoenen jaren lang zich een lichaam gevormd heeft en wij leven op dat lichaam. Nou dat zie ik wel vaker, als ik een lijkenkist openmaak, dan zie je soms na 20 jaar op een lijk een hele levende wezenscultuur ontstaan, dus leven op een lijk is zo bijzonder niet. Ja, zo kan je het ook zien van, zou de aarde, zou de kosmos een levend wezen zijn dat zich -heel lang heeft dat geduurd natuurlijk - uiteindelijk in vorm heeft gemanifesteerd? Nogmaals, bij de conceptie ontstaat geen leven, het wordt doorgegeven. U krijgt van uw moeder de grootste druppel leven die ze ter beschikking had, dat is de eicel maar een eicel sterft, is sterfelijk. Daar zijn we. Stenen zijn niet sterfelijk, sterfelijkheid is een eigenschap van levende wezens. Sterfelijkheid is van het hogere energieniveau afdalen, onherroepelijk, een entropisch niveau lager en dan onherroepelijk op dat, zeg maar, verlaten niveau komen, want dat hogere energieniveau wordt dan verlaten. Sterven is voorbehouden aan levende wezens. Stenen kunnen veranderen, door weer, wind, water en zo, maar dat is niet die intrinsieke onherroepelijke verandering die het sterven kenmerkt. Het stervensproces is van binnenuit, een intrinsieke verandering. En de verandering van de steen is een verandering door omstandigheden van buitenaf. Waarmee ik niet zeg, dat een steen geen ziel heeft, maar die ziel zit misschien niet in die steen maar is daar meer omheen. Net zo goed als u in de eerste drie weken van uw bestaan ook nog niet helemaal met uw ziel/geest ìn het lichaam zit maar er omheen. Is dat beetje een antwoord op uw vraag?

Vragenstelster zegt; Nee. Ik bedoelde eigenlijk de structuren in de stenen veranderen vanuit zichzelf, dat is de beweging die ik bedoel, niet de beweging van buitenaf.

Maar dan heeft dus ook elke steen zijn eigen gedrag bv. kristallisatiegedrag en dan kom ik als fenomenoloog weer, dan probeer ik dat gedrag, als Gestalt, als gebaar van die steen-ziel, van die steen-kwaliteit, zeg maar, te verstaan maar de steen zelf, het brok materie is geen levend wezen. In de zin van, dat is een verlaten lichaam, dat wil niet zeggen dat een steen geen ‘Ik’ heeft maar het is een verlaten lichaam. Maar nogmaals, niets van leven ‘begint’, dat kan niet, er stapt bij menselijke conceptie misschien wel ‘menselijk-heid’ in, er begint een menselijk leven, dat is een feit. Er begint iets, ja, een nieuwe (menselijke) ontwikkeling.

En dan hebben we onze mevrouw Bolte Taylor, dat is een Amerikaanse neuroloog die heeft dus zelf een hersenbloeding gehad. Zij heeft alles meegemaakt wat je als hersenbloedingmens moet meemaken: verlammingen afasie, geheugenstoornissen maar ze is weer helemaal opgekrabbeld. Ze geeft nu lezingen in Amerika over ‘Wat is het brein’ en ‘Wat doet het brein voor je?‘ U moet haar beslist eens bekijken op U-tube. U krijgt dan een fascinerend college, echt het is heel dramatisch en bijzonder indrukwekkend, die vrouw is ontzettend gemotiveerd. U krijgt een college van een brein/lichaam dualist. Je hoort haar voortdurend over haar brein praten. “My left brain tells my right one that I am one with the universe”, roept ze dan bijvoorbeeld extatisch uit. Dat kan ik niet zeggen, ik heb geen linker en rechter hersenhelft, ik weet niet hoe dat bij u is maar ik heb dat niet. Ik ervaar dat geen moment,. Dus wat zij doet is datgene dat ik beleef en ervaar als iets in mij dat tegen mijzelf kan zeggen: ”Jaap je bent een deel van het universum”, dat plaatst zij in dat brein. Dus zij toont dezelfde emoties die ik zou verbinden met “Wat is het niet fantastisch dat wij zielwezens zijn en geestelijke wezens en dat ik daaraan kan ervaren, een bewustzijn kan hebben, ik ben deel van de wereld”, dat legt zij in uw brein. En ze neemt dat heel serieus, ik kan ook niet zeggen: je hebt geen gelijk of zo, maar voor haar is dus het brein wat voor mij geest en ziel is en dat zijn de moderne brein/lichaam dualisten. Die hebben dat ouwe dualisme van Descartes (van:, we hebben / zijn een geest en een lichaam), zogenaamd verlaten maar hebben opnieuw in het lichaam twee domeinen gemaakt. Want in hun visie is kennelijk je brein toch een beetje een ander soort lichaam dan je lichaam en wordt je lichaam en je brein dan de twee-éénheid mens. Dan krijg je verwarring naar mijn idee. Want je hebt twee categorieën door elkaar gehaald. Eerst heb je geest eruit gedacht en in dat overblijvende zielloze lichaam wordt vervolgens geest er toch weer langs een achterdeur in gefrommeld. Maar dat is niet geest of ziel zoals je dat ervaart maar zoals men het denkt! Wat bleek zes maanden bij een onderzoek in Nijmegen? Dat hoog opgeleide mensen minder dementie dan lager opgeleiden krijgen. Statistisch klopt dat als een bus, dat kan je hard maken. Wat riep iedereen toen meteen in de media? Waar gingen die journalisten meteen weer mee aan de haal? Ja, we moesten vooral allemaal sudokupuzzels gaan oplossen want hoe meer je nou maar je verstand gebruikte, hoe beter je je wapende tegen dementie. Ten eerste natuurlijk Wat is ‘hoger en lager opgeleid’? Nou als het onderscheid daartussen nou alleen het maken van sudokupuzzels was, ik weet niet of dat de bedoeling is. Maar het tweede is, dat hetzelfde onderzoek glashard aantoonde dat mensen met een hogere opleiding eerder, sneller aan een dementie sterven dan lager opgeleiden. Dat was dramatisch, dat gaat over jaren verschil. Verklaring van diezelfde onderzoekers? De hoger opgeleide heeft veel gauwer en eerder een ziektebesef, van ‘Het gaat niet goed met me, ik word dement’, en die gooien eerder de handdoek in de ring. Die geven het op. Daar hebt u weer die zogenaamde wilsfactor van meneer Lance Armstrong. Weet u wel? “Als je nou maar wilt dat je beter wordt dan word je het ook”. En dan vraag ik altijd: “Wie of wat is dat nou toch?” Enerzijds hoor ik de onderzoekers zeggen, dementie is een ziekte van het brein en je moet vooral je brein trainen want dan kom je niet zo snel aan dementie toe, maar er is kennelijk ergens ook nog iets, dat dus de handdoek in de ring kan gooien. Dat is kennelijk niet dat brein maar dat hoor je dan weer niet. Of is er dan weer een ander kamertje in dat brein dat dan weer commentaar zit te geven op dat dementerende brein van u? Kijk, daar zit mevrouw Bolte Taylor. Maar als u nu iedere keer dat zij het woord ‘brein’ gebruikt of ‘linkerkwab’, gewoon ‘Jaap’ zegt of ‘ik’, dan klopt het met mijn verhaal.

Denk er om, wij zijn dus geen product van ons lichaam. Wij verschijnen. Ik verschijn aan de hand van mijn lichaam. Dat geldt ook voor genen, u bent niet het product van uw genen. Dat is een tragisch misverstand. In de cursus Embryosofie laat ik u zien hoe genen werken. Genen werken helemaal niet. In een embryo, in een lichaam, in een menselijk organisme zijn genen geen actieve grootheden. Net zo goed als uw skelet toch ook niet uw bewegingsapparaat is. Het is toch niet uw skelet dat u voortbeweegt. Het skelet wordt bewogen. Hetzelfde geldt voor DNA, DNA doet niks. DNA is het meest dooie, niks met het leven te maken hebbende molecuul dat levende wezens kunnen voortbrengen. Het wordt door levende wezens gemaakt en het díent de herinnering van de erfelijkheid. D.w.z. een gen wordt dus ook georganiseerd. Eerst worden de cellen anders en vanuit verandering van de cellen worden de genen anders. Zó gaat het! Maar in alle experimenten van mijn ‘collega’s’ (want er wordt wat genetica gedaan tegenwoordig in mijn vak), gaat het andersom. Daar prutsen ze aan een gen en dan krijg je een ander beest. Dan gaan opeens aapjes licht geven. En dan zeggen ze: ”Zie je wel, dat licht geven wordt veroorzaakt door het gen”. Denk aan de dokter van mijn moeder met zijn glas. Die meende ook, omdat hij die lenzen door glas kon vervangen, dat hij ‘bewezen’ had dat lenzen stukken glas waren. Dat u experimenten kan doen in de genen en daarmee organismen verandert, bewijst nog niet, dat die organismen door het gen worden gemaakt. Genen zijn niet ziek, genen hebben geen eigenschappen. Ik heb nog nooit een gen met eigenschappen gezien. Maar organismen hebben eigenschappen en hebben daar genen voor nodig. Om te bewegen heeft u een skelet nodig en uw skelet is heel bepalend voor hoe u kunt bewegen. Als u naar Discovery Channel kijkt of naar het National History Museum gaat, dan kan u daar duizenden skeletten bestuderen van beesten die ooit geleefd hebben en dan kunt u precies afleiden hoe ze bewogen hebben, aan de vorm van het skelet. Maar dat maakt het skelet nog niet het bewegingsapparaat. Je hebt het zenuwstelsel en spieren nodig om dat skelet te bewegen, dat geldt voor genen ook en het DNA is een passief, niet een actief principe in de levende natuur. Wat die mannen en vrouwen met hun experimenten in hun hoofden doen, is wat anders. Maar ik heb nog nooit een gen in een embryo iets zien doen. Ik heb een gen wel door het embryo georganiseerd zien worden. Hoe kan dat nou toch, waarom horen wij dat niet, ja, dat weet ik ook niet….omdat dat andere aantrekkelijker is want het andere is, is dat u een product bent van uw genen. En wat verdwijnt dan….? Uw verantwoordelijkheid, want u bent het niet meer. Kan ik er wat aan doen, dat mijn genen crimineel zijn? Kan ik er wat aan doen dat mijn kind het syndroom van Down heeft, het zit toch in zijn genen. Ja, de vragen komen heel anders te liggen ja. En daarom houden we daar niet van en het lijkt wel gemakkelijk dat we in genen zijn gaan denken, maar kom liever bij mij embryologie volgen dan zult u de rol van de genen weer echt heel erg ondergeschikt zien worden. Maar goed we houden daar van. Waarom, tenslotte? Waarom houden wij nou zo van dat materialistische mensbeeld? Waarom zijn die ‘collega’s’ van mij altijd zo onaardig? Tegenwoordig doen ze al gauw ‘lelijk’ tegen mij. Als ik maar even een glimpje van God of geest of zin vermoed, dan gaan ze alweer cynisch doen.. Dan gaan ze uitleggen dat God toch wel ontzettend grote fouten heeft gemaakt in zijn zogenaamde schepping en dat er helemaal geen ‘intelligent design’ is maar dat het allemaal heel erg ‘un-intelligent’ is en dat soort dingen. Je mag niet eens meer denken in zin en betekenis en geest. Waarom is dat andere denken nu zo verleidelijk? Het andere kan je manipuleren. Elke verklaring die gevonden wordt voor fenomenen in de levende natuur opent de deur naar een manipulatie. En laat mij niks zeggen daarvan, ik dank mijn leven aan de cartesianistische, materialistische genees-kunde. Bij mijn vrouw hebben ze een tumor verwijderd uit haar hoofd daar hebben ze zevenentwintig uur over gedaan. Mijn vrouw zou dertig jaar geleden gestorven zijn. Dat is ook geneeskunde. Die manipulatieve geneeskunde is tot fantastische dingen in staat maar ik wil alleen maar vechten tegen de beelden die meekomen met het succes, het resultaat. Het succes bewijst nog niet dat je het begrepen hebt. Dus voor mij is het niet allemaal een bewijs van Zie je wel, het hart is maar een pomp. Zie je wel, wij worden door genen gemaakt. Want dat manipuleren, inderdaad dat kan heel zegenrijk zijn, dan kun je dingen beïnvloeden en manipuleren en dat dus tot genezing voeren. Maar ik zal nooit zeggen: En dus gaat het in het normale ook zo. Ik ben niet ‘tegen’ die wetenschap of tegen die techniek of tegen die geneeskunde maar ik vecht tegen de beelden die meekomen. Als u ziet hoe wij tegenwoordig onze kinderen maken, als je ziet hoe wij ‘denken’ dat het normaliter gaat, ja, dan heeft u met een corruptie van de werkelijkheid te maken. Als ik u vertel over conceptie dan doe ik daar drie en een half uur over. Dan kijken we ook wat er in een reageerbuis gebeurt en dan zult u iets heel anders zien dan het ‘maken’ van een kind. Daar zult u iets zien van eindeloos mogelijk maken en misschien kán er iets gebeuren en dan is er maar één conclusie mogelijk: niet dat iets wordt ‘gemaakt, maar dat daar iets ‘mogelijk’ wordt gemaakt. Maar omdat wij dachten dat er iets gemaakt werd en dat er een soort Lance Armstrong zaadcel als eerste die arme eicel mocht bevruchten, omdat we denken dat het zo gaat, zijn we dat gaan nadoen in onze technieken. Vervolgens waren die technieken succesvol en toen riep iedereen”Zie je wel, het gaat zoals wij het nu doen”. De dokter haalt een stuk lens bij mijn moeder weg, zet er een stuk glas in en zegt: “Zie je wel een lens is alleen maar een stukje glas”. En dan zeggen ze tegenwoordig: “Zie je wel, kinderen worden gemaakt, zie je wel, zaadcellen bevruchten eicellen”. Ja, dat is alleen maar zo als je dat wilt zien. Komt u bij mij, ziet u iets heel anders. Het hangt dus van de wetenschapper af en niet van de feiten. Ik zeg wel eens, we hebben echt geen behoefte aan nieuwe horizons, we hebben horizons zat, we zijn op het ogenblik met de genen en het brein bezig en daar zijn we nog een honderd jaar zoet mee. We hebben geen behoefte aan nieuwe horizons. Als je geest wilt zien, je moet nieuwe ogen krijgen, die andere dingen kunnen zien. Doorheen de fenomenen is geest te zien, alleen je moet een andere bril opzetten. Daarom zeg ik altijd maar zo: Ik sta met twee benen in de wereld. Ik heb enerzijds een spiritueel been en ik kan als ervarende, als voelende en belevende mens voortdurend geest, zin, betekenis en God zien. Ik heb ook een ander been en dat is mijn wetenschappelijke been. En heus, dat is echt op waarde geproefd, het zit echt wel goed met dat been, ik kan het wel hoor, ik heb m’n ding ook gedaan. Maar dat is het materialistische been en dat kan alleen maar wetenschappelijk materialistisch kijken. Godzijdank kan ik op alle twee lopen. Ik verschil in grote mate van mijn ‘collega’s’ aan de universiteit, want die neigen altijd maar naar dat ene been. Dan heb ik ook nog een paar ‘collega’s’ in Dornach, dat zijn de Antroposofen en die neigen alsmaar naar dat andere been, alsof er alleen maar geest is. Je moet niet een dualist zijn, je moet een twee-éénheid-denker zijn anders gaat het volgens mij niet. Rudolf Steiner zei: “Kein Geist ohne Materie, keine Materie ohne Geist“

Vraag uit publiek; Kunt u ook zeggen, de geest, de ziel waar u het over heeft, waar komt dat dan bij elkaar of is dat er altijd, in de ontwikkeling?

Antwoord: Bij de conceptie is het zo, dan raken ze elkaar net aan, in de tweede week moet u zich voorstellen, maakt u een heel groot zwembad en is het net alsof die ziel, die geest daar nog niet inzit maar daar meer van buitenaf naar binnen toe gaat. In de derde week maakt u een hart en dat is een heel mooi proces. Dat gaat zo. Dan krijg je een stroom van bloed, hoor wat ik zeg, bloed beweegt en dat vormt een hart. Als u dat doet, dan is het lichaam in-dividueel, dan kan er niet nog weer een ander bij en bent u nog weer een stapje verder. Geest en lichaam zijn er altijd maar de mate waarin ze interacteren, wisselt en verandert gedurende de ontwikkeling. Zo krijg je een heel gedifferentieerde verhouding tussen geest en lichaam. Mens is niet iets dat onderweg ontstaat, voor mij is een embryo van één week niet minder mens dan een embryo van één maand. Ik ken dat onderscheid niet, ik hoef dat ook niet te hebben. Wat niet wil zeggen dat ik tegen abortus ben. Bij mij is de afweging bij abortus: Wie wil, wie moet er geboren worden, wie kan er geboren worden? Misschien is soms de nood van een vrouw zo hoog dat dit keer in haar leven voor deze mens geen plaats is. Ik zal altijd proberen te zoeken naar oplossing dat het niet nodig is maar dan kan ik me voorstellen, dat er een abortus is, maar nooit met het argument van Ja maar het is nog niet zo menselijk. Dat zal u mij dus nooit horen zeggen.

Ik heb wat studentes bij me gehad hoor, een stuk of 8 tot10 in mijn carrière, dan kwamen ze bij me en dan, een beetje omzichtig want dan wilden ze wat horen. Dan waren ze ongewenst zwanger. Ze waren een paar weken zwanger en dan hoopten ze van mij te horen dat ik zou zeggen, ja, want het is nog maar zes weken en dan is het nog niet zus en nog niet zo. Maar dat heb ik nooit gezegd. Ik heb ze ook altijd gezegd, wat zou je kunnen doen? Probeer het kind dan toch te laten komen, misschien heeft het je ook iets te zeggen. Maar okay, als het dan niet kan, probeer dan contact te maken of probeer met dat kind of met die nieuwe mens dan een besluit te nemen en zeggen Het gaat deze keer niet, sorry, het kan niet of ik wil niet of ik durf niet, dat is ook goed. En twee van die stuk of tien die ik heb ontmoet, hebben dat ook wel gedaan. Ze hebben me later ook gezegd dat ze daardoor ook veel beter afstand hebben kunnen nemen van wat er toen gebeurd is. Dus, ja, daar geloof ik wel in.

Tot slot. Over geboorte, over ontwikkeling. [ Jaap laat een foto van zijn dochter met zijn eerste kleinkind zien en vertelt het levensverhaal dat leidde tot deze onverwachte geboorte. Dat wordt hier verkort en samengevat weergegeven ]. Het verhaal van mijn dochter is een gecompliceerd verhaal ….... ..Goed en kort komt het er op neer dat we als familie door het oog van de naald zijn gegaan. Mijn dochter wilde per se ondanks alle misschien benarde en niet zo gunstige omstandigheden dat kind laten komen. Geen abortus zoals mensen om haar heen hadden verwacht, maar moedig nam ze het op zich. …… Het heeft lang geduurd maar ze heeft uiteindelijk haar leven op de rails gezet. …….. De geboorte zelf is een verhaal zoals alle geboortes zouden moet zijn. Nogal oorverdovend, maar dat verdient ieder nieuwe mens mijn inziens ook. ……… Maar het allermooiste is dat achteraf mijn dochter voluit beaamt hoe belangrijk haar kind geweest is voor haar eigen biografie. Ze was in een benarde fase van haar leven, het dreigde uit de hand te lopen. Nu heeft ze een gezin met twee kinderen en hoewel soms een beetje hachelijk en wankel, ze doet het dan toch maar. Achteraf zou je kunnen zeggen: “Het is dit kind dat haar geboren deed worden”. Kan dat?

Wat gebeurt er, als ik op een congres voorzitter moet zijn in debat over abortus? Vooral in Duitsland moet dat nog heel vaak, in Amerika ook wel. Dan word ik gevraagd, als expert want ik ben de expert, ik ben embryoloog, dus ik zou alles weten over abortus. En dan presenteer ik de casus van mijn dochter: meisje van 17, grote problemen, niet al te beste vooruitzichten, blablabla, zwanger….Wat doen we? En dan steekt toch, ja, in de meeste landen, 70% van de mensen z’n hand op van: Ja, dit is een indicatie voor abortus. Een goeie indicatie want dit gaat niet goed, het risico is te groot. En dan toon ik dit plaatje, de foto van mijn dochter en kleindochter, en dan zeg ik; U hebt zojuist mijn kleinkind omgebracht, waarom doet u dat? Dat is toch aan de orde, ze hebben gekozen tegen mijn kleinkind. Dan komt het gesprek en wat blijkt? Het gesprek gaat altijd over de toekomst. Altijd. Mensen zeggen, ja, dat gaat niet goed, of het risico is te groot of met zo’n handicap kan je niet leven of…dit wordt nooit een zinvol bestaan.

Als je over de toekomst praat met mensen, praat je over de… mens want de mens is het enige wezen met een vraagteken. Denk er om hoor, de éénheid van uw menselijk bestaan is niet uw lichaam, nee, de éénheid van uw menselijk bestaan is niet uw ziel, uw psyche. De éénheid, de enige éénheid waarin u uit te drukken bent, is uw biografie. Dàt wat u een leven lang tot verschijning brengt. Ik zei al. Er heeft niemand in Weimar, toen Goethe in de zandbak speelde, gezegd van: Kijk, dat is de grote Goethe. Wanneer werd Goethe Goethe? Goethe werd Goethe toen hij stierf. Wij worden pas onszelf als wij sterven, dan zullen we weten: Dit was Jaap van der Wal. En moeders hebben altijd een kind op de arm en de goede moeder vraagt altijd: Wat zal er van worden? Mevrouw, dat wordt gewoon een volwassen genoom. We hebben er al zes biljoen, dat is veel te veel en nu komt er nog eentje bij. Dat wordt een mens. Dat wordt geen mens, dat wordt een ‘Ík’ en een Ik is de unieke verschijning van een mens. We zijn en blijven vraagtekens die zich realiseren in de tijd. Maar als we ons daar mee gaan bemoeien, dan nemen we misschien wel het allerbelangrijkste weg uit onze cultuur wat er is en dat is de impuls van de geest. En kinderen, ieder mens is een nieuwe impuls van de geest. Iedereen heeft hier iets te brengen. Het is alleen een kwestie van Versta je het wel. Of heb je bij de poort al van: Nou, dit kan nooit goed gaan, dit kan nooit iets betekenen, en aan een mens met een spina bifida heeft niemand iets, ook de persoon in kwestie niet. Enzovoort.

Ik stop hier. Het is wel goed zo. Ik wens u het allerbeste. Nu weet u tenminste een beetje hoe ik over embryo’s en mensen denk. Of in ieder geval waar ik naar op zoek ben. Of ik het al gevonden heb? Ik weet het ook niet allemaal. Dank u wel.

NOTITIE VAN DE SPREKER:

Ik heb de gestenografeerde tekst van de lezing bewerkt. Gekuist ook. Dat moet wel. In het gesproken woord kan men eindeloos nuanceren en variëren van klank en gebaar. Soms ook dingen meer quasi zeggen, terwijl dat, zodra het in schrift is vastgelegd, niet meer precies te herkennen of te voelen is. Ik heb sommige verhaaltjes en anekdotes dan ook enigszins bijgewerkt. Maar er blijft het risico van het misverstand Hebt u het zo gezegd? Ja, maar misschien anders bedoeld dan u het nu leest. Ik heb geprobeerd die eventuele misverstanden zoveel mogelijk ‘weg te werken’.

Om diezelfde reden zijn enkele persoonlijke anekdotes die ik tijdens de lezing heb verteld minder persoonlijk gemaakt. Alle overeenkomsten met actuele gebeurtenissen en/of thans levende personen berust nu op narratieve fantasie.

Jaap van der Wal